Czegoś szukam

Znam już swoją głowę na tyle, że wiem kiedy działa poza mną.

Nad czymś myślę, coś opracowuję, coś nie daje mi spokoju. Niby jak użyteczna mrówka pracuję nad wszystkim, co mam do zrobienia: firma, uczelnia, trochę innej działalności.

A jednak wiem, że gdzieś z tyłu głowy wydarza się jakieś działanie, jakiś wzorzec został zauważony i jest teraz obrabiany niecierpliwie.

Czasem pisanie pomaga mi uświadomić sobie, nad czym pracuje moja głowa, ale to nie jest nigdy pewnik.

Po latach wiem po prostu, gdy przychodzi ten moment:

Coś we mnie szuka uproszczenia, jakaś ścieżka formuje dla siebie mapę i razem z mapą renderuje terytorium.

W takich chwilach zwykle nie mogę pisać nic literackiego: jakby cały przepływ był za tamą.

Kiedyś przerażały mnie te momenty, a dziś po prostu nauczyłem się z nimi żyć, więcej nawet: przyjmować je jako momenty zwrotne.

Literacko zresztą jestem bardzo zadowolony z przygotowywanej “Darumy” i tylko myślę jeszcze czy publikować ten zbiorek w sieci czy może jako zina lub jako drobną książeczkę dla kilkudziesięciu osób.

Kilka osób przeczytało jego szkice wcześniej i dostałem od nich miłe i rzeczowe recenzje.

Jestem też zadowolony z ostatniego tekstu (bo za nic ma wszelkie zasady tego jak się powinno, a jak się nie powinno pisać) i myślę, że mogę się nim z Wami dzisiaj podzielić:

Bonus track

bogactwo jest wtedy gdy stać cię na dentystę
i kiedy autobusem dojedziesz do miasta
bogactwo jest wtedy kiedy masz na życie
i kiedy po pracy możesz dokądś wracać

bogactwo jest wtedy gdy nie myślisz o wodzie
i wtedy kiedy nie idziesz do wojska
bogactwo jest wtedy gdy noc ci snu nie zrywa
i wtedy kiedy nie grozi ci wojna

bogactwo jest wtedy gdy możesz się buntować
a nie desperacko stać na demonstracji
i wtedy kiedy robisz zdjęcie kota
to uczucie dzisiaj jest jak garnek złota

sukces jest wtedy gdy pociąg jest o czasie
i kiedy możesz na łąkę znów popatrzeć
szatan być może wysyła ci e-maile
ale przynajmniej zapłaci ci za pracę

drążymy w ziemi budujemy groby
co drugi dzieciak chce uciekać z miasta
kiedy dorośnie przestanie być spokojny
dziwne jak trudno nam publicznie płakać